دبریدمان و آماده سازی زخم ها

من مدت زیادی است که مقاله خود را در مورد فناوری VSD به روز نکرده ام و اخیراً برای قدم زدن بیرون رفتم و آن را نگاه کردم.همچنین با بازار VSD و استفاده از بیمارستان ها آشنا شدم.با این حال، از طرق مختلف، ما متوجه شدیم که اگرچه تخلیه فشار منفی VSD به طور گسترده در کلینیک استفاده می شود، هنوز هم دوستان زیادی هستند که نمی دانند VSD چیست.همچنین امیدوارم که دوستان بیشتری بتوانند در مورد فناوری VSD اطلاعات بیشتری کسب کنند، زیرا اثر درمانی واقعا خوب باید دانش نظری و عملکرد بالینی زیادی داشته باشد.

آنچه امروز می خواهم در مورد آن با شما صحبت کنم، دبریدمان قبل از استفاده از زهکشی فشار منفی VSD است.

دبریدمان یک مرحله مهم در آماده سازی زخم و بهبود بعدی آن است.دبریدمان به عنوان برداشتن بافت نکروزه یا آسیب دیده یا جسم خارجی از سطح زخم تعریف می شود.اولین دبریدمان ثبت شده در تاریخ را باید به گی دو شولیاک در فرانسه در سال 1363 ردیابی کرد، زمانی که او اهمیت برداشتن بافت نکروزه از زخم ها و اثرات مثبت آن بر بهبود زخم را تشخیص داد.در حال حاضر برداشتن بافت غیرفعال به عنوان تنها عامل مهم در درمان زخم های آلوده در نظر گرفته می شود.اولین قدم در قضاوت زخم، ارزیابی بافت نکروزه است.در واقع وجود بافت غیرفعال مانع از فرآیند ارزیابی، مشاهده زخم و ایجاد موانع فیزیولوژیکی برای بهبود زخم می شود.تا زمانی که بافت نکروزه از بین نرود، بهبودی زخم غیرممکن است و تجربه بالینی نشان داده است که برداشتن بافت نکروزه، اگزودا و مواد زائد متابولیک از زخم می تواند زمان بهبودی را کوتاه کند.قبل از هر اقدام دبریدمان باید گردش خون کافی برقرار شود.

مواد غیرفعال منبع عفونت هستند و می توانند از رشد باکتری های بیماری زا در آنها حمایت کرده و بهبود زخم را به تاخیر بیندازند.کاهش بار باکتری توسط دبریدمان، احتمال عفونت را کاهش می دهد و از غیرقابل درمان ترومای مزمن به دلیل پاسخ التهابی مداوم جلوگیری می کند.علاوه بر این، سلول ها و مایعات زخم مزمن دیگر به سیگنال بهبود پاسخ نمی دهند و فیبروبلاست های زخم مزمن ضعیف می شوند و به عوامل رشد پاسخ نمی دهند.با دبریدمان، این سلول‌ها را پاک کردیم و پاسخ زخم را به سیگنال‌های بهبودی بازیابی کردیم.

اگر ماده غیر فعال خشک شود و به رنگ سیاه یا قهوه ای درآید، اسکار تشکیل می شود.اسکارها معمولاً سفت‌تر و سخت‌تر هستند و به صورت اپیدرم خشک و فقدان جریان خون به درم و بافت‌های زیر جلدی ظاهر می‌شوند.این بافت نکروزه مانع مهمی برای گرانولاسیون و بهبود زخم است.با این حال، اسکار یک شبه تشکیل نمی شود و باید مراقب تغییر رنگ داخل زخم بود، معمولاً زرد، سپس خاکستری و در نهایت سیاه.بافت زرد و خاکستری به طور کلی نشان‌دهنده ریزش بافت (کشتگاه) یا مواد پروتئینی نکروزه مانند کلاژن، فیبرین و الاستین است.گاهی اوقات پس از برداشتن بافت سیاه رنگ زرد ظاهر می شود که نشان دهنده کندی پیشرفت زخم است، مانند زخم وریدی ساق پا.بافت زرد سرسخت نتیجه مخلوطی از چربی بدون عروق، کلاژن، فیبرین و ترشحات حاوی گلبول های سفید است.رنگ سالم زخم در هنگام بهبود قرمز است و زخم قرمز مانند گوشت گاو به طور کلی نشان دهنده پایه دانه بندی سالم است و دارای منبع مناسبی از عروق شریانی است.

در بیشتر موارد، برداشتن بافت غیرفعال در طول درمان زخم اولین قدم احتیاط است.انتخاب روش دبریدمان بر اساس وضعیت بیمار، زمان، ویژگی های بافت، درد، ترشح، عفونت، هزینه و اهداف کلی بیمار است.هنگامی که تخلیه فوری یا برداشتن بافت غیرفعال از نظر بالینی غیر ضروری باشد، ممکن است تکنیک‌های دبریدمان مکانیکی، آنزیمی یا اتولیزیماتیک انتخاب شوند.معمولاً ابتدا باید وضعیت کلی بیمار را به صورت کلی در نظر بگیریم و در صورت نیاز به دبریدمان فوری مانند سلولیت پیشرونده، آبسه یا سپسیس، دبریدمان تیز یا دبریدمان جراحی باید بلافاصله انجام شود.

بنابراین دبریدمان قبل از استفاده از VSD بسیار مهم است و اثر درمانی اثرات مختلف دبریدمان در نهایت متفاوت خواهد بود.